"Dystrykt 9". Pokochaj karalucha.

A jak Absurd. Wszyscy wokół uważają Cię za krewetkę.
B jak BUM!. Dźwięk aspirujący do bycia oficjalnym soundtrackiem filmu.
C jak Cierpliwość. Wymagana podczas seansu.
D jak Destylacja. Kosmiczne paliwo uzyskane chałupniczo to paliwo najlepsze.
E jak Eksterminacja. Obowiązkowo w większości scen.
F jak Fabuła. Patrz – Szczątki.
G jak Groza, o ile ktoś jeszcze boi się przerośniętych insektów.
H jak Humor. Rynsztokowy.
I jak Inteligencja. Producenci założyli z góry, że brak i u widza.
J jak Jakość, patrz Jakość Marna.
K jak Kocimiętka. Lepsza kocia karma, lecz nie nadużywaj!
L jak Litość. Uczucie zarezerwowane dla scenarzysty.
M jak Miłość. Trwała mimo transformacji. Miłość Ci wszystko wybaczy.
N jak Nic za darmo. Budżet mówi sam za siebie.
O jak Origami. Po co komu origami?
P jak Powtórka. Ze wszystkich ikon kina s-f, z „Muchą” na czele.
R jak Rasizm. Czarni i obcy są źli i basta. Biali są źli i basta. Do wyboru, do koloru.
S jak Szczątki. Patrz – posiłek obcych; patrz też – fabuła.
T jak Tajemnica, Choć wszelkiej tajemnicy brak.
U jak Uproszczenia. Kłębi się to robactwo na ekranie niemal przez cały czas.
W jak Wielka zdradliwa korporacja. Stuprocentowe cliche wszelkich korporacji.
X jak Znak, który narysują na piersi, gdy w ramach wyroku poślą Cię na testy broni.
Y jak Chromosom, z którym połączy się Twoje DNA.
Z jak Zawód; patrz przemożne uczucie występujące podczas napisów końcowych.

Protegowany Petera Jacksona, Neill Blomkamp swoim obrazem chciał szturmem wziąć odstawiony na boczny tor i wyeksploatowany gatunek s-f, a dokładnie jego odnogę opisującą spotkania trzeciego stopnia. Założenia scenariusza, pomimo wyzierającej zewsząd wtórności, były całkiem ciekawe, bo po obcych nastających na życie ziemian (Alien, Predator), obcych ukrywających się w nas samych (Thing, Hidden) i wszelkich obcych w ogóle, zaserwowano nam spotkanie z nieszczęsnym, mało inteligentnym (choć posiadającym imponujący arsenał(sic!)) gatunkiem, który, o dziwo, pada ofiarą ksenofobii i rasizmu, w stopniu, jaki potrafimy zafundować innym istotom własnoręcznie tylko my - ludzie.

Mamy, więc dwóch bohaterów z przypadku, zgodnie poszukujących (mając jednak odmienny cel) zapuszczone getta Dystryktu 9, dookoła zaś Afrykę (okolice Johannesburga), a w niej uciekinierów, starannie ukrywane podłe badania nad obcą rasą, czyli reasumując naprawdę ciekawy materiał. Co z tego, skoro atmosfera siada zaraz na samym początku filmu i nie podrywają jej do lotu tysiące ton detonowanego tu i ówdzie semteksu, ani taneczne popisy high-tech robota bojowego. Nasz ziemski bohater, który zupełnie niechcący znajdzie się w środku konfliktu pobekuje rzewnie do telefonu, dziwiąc się, że niespodziewanie został wyłączony poza nawias społeczeństwa, ale zamiast współczucia budzi u widza rozdrażnienie. Irytuje też niedomówienie zawarte w końcówce, sugerujące możliwość powstania sequelu. Ta informacja zamiast cieszyć budzi sprzeciw, bo z dala czuć w niej smrodek wykalkulowanych sprytnie przyszłych milionów dolarów, a chęć nabicia kabzy wydatnie przekracza chęć usatysfakcjonowania widza.

Dystrykt 9 w założeniach mógł być obrazem przełomowym na miarę wymienionych powyżej fantastycznych blockbusterów, ba, mógł przeskoczyć je z łatwością gdyby tylko wyeksponowano ukryte w nim treści. Miestety, zamiast pełnej napięcia, filozoficznej rozprawy o inności i poszukiwaniu współistnienia w zaludnionym wszechświecie, zaserwowano nam popłuczyny po sławetnej Serii V, tyle, że braki fabuły zapchano efektami komputerowymi, które jak miód ściągają ku sobie tabuny amerykańskich dzieciaków pokolenia PP (patrz, pustogłowie i popcorn) i tyle. Szkoda.

Pozostaje nadzieja, że ktoś ambitny podniesie rzuconą przez Blomkampa rękawicę i pokaże światu jak robi się klimatyczne filmy wykorzystujące motyw spotkania naszej cywilizacji z cywilizacją obcych. Zabawi się w taki „rebirthing” gatunku. Ale ten czas dopiero nadejdzie...